🌳 Het Verhaal van de Laatste Vrucht

Er stond eens, aan de rand van een vergeten tuin, een oude boom. Ze had vele jaren gezwegen, maar ieder seizoen gaf ze haar vruchten – zacht, vol, geurend naar iets wat mensen “oorsprong” zouden kunnen noemen.

Niemand kwam nog in deze tuin. De tijden waren veranderd. Mensen haalden hun vruchten van markten en schermen, gekoeld en verpakt, gekweekt op snelheid. Maar de boom gaf, zoals bomen geven, zonder haast. En onder haar bladerdak lag een stukje aarde dat nooit verharde. Geen steen, geen asfalt. Alleen grond. Diep, donker, stil.

Op een late herfstochtend hing aan de boom nog één vrucht. Rood en zwaar van tijd. De zon streelde haar, de wind wiegde haar, en de boom hield haar niet vast. Want bomen weten: wat rijp is, moet loslaten.

Maar net voordat de vrucht viel, kwam er een mens – gehaast, hongerig naar betekenis. Hij reikte uit, plukte de vrucht, en hield haar omhoog als een trofee.

De boom zuchtte.

De grond zweeg.

Want wat de mens niet wist: deze vrucht droeg niet alleen smaak, maar ook zaden. En de plek waar zij zou vallen was meer dan aarde – het was geheugen. Het was een belofte aan het volgende seizoen.

Maar nu was er niets om te ontkiemen.

Alleen een hand die nam,
en een bodem die wachtte op iets
dat niet kwam.

En zo groeide er niets, dat jaar.
Tot iemand kwam die niet nam, maar zat. Niet plukte, maar luisterde. En wachtte, met open handen. Tot de vrucht viel. Tot de grond weer wist wat haar te doen stond.