Een kind blaast een zeepbel. De bel zweeft, glinstert, blijft.
Transparantie is de zeepbel van de samenleving.
Ze is broos, maar in haar dunne huid weerspiegelt alles: licht, kleur, waarheid.
Ze toont geen muren, geen maskers – alleen de eeuwige beweging van wat is.
Zolang we durven blazen, durven kijken, durven koesteren,
blijft de samenleving doorzichtig als glas,
onbreekbaar in haar openheid.

De bel zweeft verder. Het licht blijft.